شهادت امام جواد علیه‌السلام
شب نشینان فـلـک چشم تـرش را دیدند همه شب راز و نـیاز سحـرش را دیدند تا خدا سیر و سفر داشت همه شب وز اشک غرق در لاله و گـل رهگذرش را دیدند هر زمان رو به خدا کرد در آن خلوت اُنس او دعـا کـرد و مـلائک اثـرش را دیدند جلوه اش جلوه ای از نور خدا بود و ز عرش همچو خورشید به سر تاج زرش را دیدند همه سیراب از آن چشمۀ رحمت گشتند سائلان بخـشـش دُرّ و گهــرش را دیدند روز پرسیدن هر مسئله از علم و کمال پـایـۀ دانـش و حُـسن نـظـرش را دیـدند عــمــر او آیـنۀ عــمـر کـم زهــرا بـود در جـوانی همه شـوق سفـرش را دیدند دود آهش به فلک رفت از آن حجرۀ غم شعـلـه های جـگـر شعـله ورش را دیدند هرکه پـروانۀ شمـع غـم او شد هر شب عـرشیان سـوخـتن بال و پـرش را دیدند چون که شد سایه فکن نخل شهادت آن روز همه با اشـک «وفائی» ثـمرش را دیدند |